Pestir og plágur

Nú er stefna hér á landi að útrýma minknum þar sem hann þykir vera plága í íslenskri náttúru og ekki hefur rebbi verið vinsæll heldur.

Ekki eru það þó þeir tveir sem ásótt hafa mig mest síðustu ár. Ein skepnu tegund hefur verið mikil plága hér í sveit núna síðustu ár. Þessi plága hefur herjað á tún bænda og stórskemmt þau þannig að uppskera hefur rýrnað verulega.

Stærsti gallinn á þessu máli er sá að þessi skepna er friðuð og bændum því gert nánast ókleift að verja sín verðmæti.

Þessi skepna er fjárans álftin. Henni hefur fjölgað mikið undan farin ár og þó er talið að hún verði að vera friðuð. Það ætti að leyfa bændum að veiða hana í túnum sínum eða selja veiðileyfi á hana þar en friða hana á öðrum svæðum. Yfirleitt er þetta ungfugl sem ekki er farinn að verpa og gæti því hentað vel á veisluborðið. Veiðin gæti því komið að meiri notum en aðeins að hreinsa úr túnum bænda.

Athugasemdir

[Ásgeir Kristinn Lárusson, 29.5.2007 kl. 17:23]

Satt er það, mikil skaðræðis skepna, álftin. Heyrði eitt sinn sagt að bændur í Mývatnssveit væru duglegir að koma henni fyrir kattarnef og ekki að ástæðulaus. Álftin er sælkeri og finnst fátt eins gott og silungahrogn. Fylgdi sögunni að í einni álft, sem veidd var við Mývatn, hafi fundist hátt í hálft kíló af hrognum!

[Gunnar Th. Gunnarsson, 29.5.2007 kl. 17:58]

Ég er hræddur um að tilfiningaþrungnar sálir í 101 Reykjavík fái flog ef skjóta á blessaða álftina..."er nauðsynlegt að skjóta þær" Eins er það með margar aðrar fuglategundir hér sem við ölum upp samviskusamlega fyrir aðra til að skjóta og hafa á sínum veisluborðum t.a.m. lóuna sem er algjört gourme í Frakklandi.

[Hallgrímur Óli Helgason, 29.5.2007 kl. 23:03]

já, þessar álftir voru orðnar til vandræða þegar ég bjó síðast í sveitinni minni fyrir um 27 árum, hún er búin að vera friðuð svo lengi að það mætti fara að grisja aðeins, hún er fljót að margfalda sig, alveg eins og við Íslendingar, vorum við ekki rúm hundraðþúsund um aldamótin 1900, þrefaldast á rúmum hundrað árum?

[Ágúst Dalkvist, 29.5.2007 kl. 23:45]

Það væri ekki vandasamt Ragnar . Þar er orðið svo mikið af álftinni að ef það hleypur voða skot úr byssunni þá eru miklar líkur á að ein eða fleiri álftir falli , svo maður ýki svona passlega

[Glanni (IP-tala skráð) 30.5.2007 kl. 01:06]

Þær voru kallaðar vatnarjúpur í minni sveit og þær eru nú alls ekki friðaðar

[Glanni (IP-tala skráð) 30.5.2007 kl. 01:08]

reyndar var líka stundum farið að "merkja" álftir með ófyrirséðum afleiðingum.

[Kristján Pétursson, 30.5.2007 kl. 21:43]

Einn bóndi var kærður fyrir að skjóta 4 álftir fyrir mörgum árum.Þegar tekin var af honum skýrsla,endutók hann í sífellu:"Álftirnar flugu fyrir skotin ég miðaði á gæsir."Hann hlaut  vægan dóm,kannski hefur framburðurinn einhverju ráðið um það.

[Herdís Sigurjónsdóttir, 2.6.2007 kl. 16:58]

Ég held að álftir hafi verið kallaðar gúllas í minni sveit

[Guðmundur Stefánsson (IP-tala skráð) 2.6.2007 kl. 21:28]

Séra Ólafur Sæmundsson sem var prestur í Hraungerði fyrir 100 árum skaut álftir og sagði að álft væri eins og graslamb sem búsílag. (Hann skaut reyndar líka hrafna úr bæjardyrunum ef þeir settust á kirkjuturninn).

[Sæmundur Jón Jónsson (IP-tala skráð) 5.6.2007 kl. 21:57]

Mikið er ég sammála þér núna Dúddi og ég sé líka að það eru margir á sama máli. Það er full ástæða til þess að leyfa takmarkaðar veiðar eða varnir gegn álft (væri ekki hægt að kalla þetta vísindaveiðar)?  Þetta er reyndar eitthvað sem við þurfum að vinna hægt að held ég, það borgar sig ekki að blanda almenningsáliti of mikið inn í þetta, því það getur skemmt fyrir hinni skynsamlegu lausn á málinu. Sem væri að leyfa bændum að verja akra sína á vorin eftir að gras byrjar að spretta og aftur á haustin þegar hún leggst á kornakrana.

 Annað sem þarf virkilega að taka á og ég held að geti orðið meiri samstaða um meðal almenning (að fjárbændum undanskildum) það er lausaganga búfjár. Er ekki að verða kominn tími til þess að þeir sem ekki reka fé á afrétt, sjái til þess að kindurnar þeirra séu inni í afgirtum hólfum en ekki á þjóðvegum landsmanna og í túnum nágrananna?

Með kveðju úr Hornafirði - Sæmundur Jón, Árbæ