Víðátta himingeimsins

Þegar ég kom úr fjósinu í kvöld, stoppaði ég á hlaðinu og horfði til stjarnanna eins og ég geri oft, svona þegar til þeirra sést.

Ekkert sýnir manni betur fram á hvað maður er lítill í tíma og rúmi. Allar áhyggjur manns virðast verða að engu og öll þessi umræða hér á moggabloggi um pólitík og fleira virðist skipta ansi litlu máli.

Þegar maður horfir á stjörnurnar og gerir sér ljóst að þó maður leggi strax af stað, nái ljóshraða á 3 sekóndum og nái að lifa það að verða elsti maður veraldar, þá kemst maður ekki nema brotabrot af þeirri veglengd sem ljós stjarnanna hefur farið til að ég geti séð það.

Eina sem ég get ímyndað mér að sé eins stórt og merkilegt og himingeimurinn er ást mín á konunni sem ég elska og börnunum mínum.

En svo rankar maður við sér, flýtir sér inn til að komast í tölvuna, bara til þess að geta rifið kjaft á blogginu

Athugasemdir

[Ólafur fannberg, 25.2.2007 kl. 00:13]

[Óskar Helgi Helgason (IP-tala skráð) 25.2.2007 kl. 00:34]

Sælir !

Stórkostleg hugvekja, Ágúst. Þökk fyrir.

Með beztu kveðjum / Óskar Helgi

[Jóhanna Fríða Dalkvist, 25.2.2007 kl. 09:32]

heyr heyr

[Halla bjalla (IP-tala skráð) 25.2.2007 kl. 16:45]

vá frændi, þetta er held ég fallegasta ástarjátning sem ég hef séð. Þú ert ótrúlegur rómantíker....
Og fyrst þú minnist á pólitík, er svona snúningshurð á Samfylkingunni ? það rúllar einn inn og annar út eins og þeim sé borgað fyrir það...

kv Halla bjalla

[Þorsteinn Sverrisson, 25.2.2007 kl. 21:11]

Svona hugsaði ég líka oft á vetrarkvöldum í gamla daga þegar ég stundaði mjaltamennsku upp í hreppum. Þ.e. þetta með himingeiminn. Ástin var enn lengra í burtu en stjörnurnar á þeim árum:)

[Ágúst Dalkvist, 26.2.2007 kl. 19:06]

Greinilega klár strákur